saya ada satu kisah. kisah klaaaaasik sesangat untuk masa depan anda. kisah ini harus + wajib diambil teladan oleh kaum ladies kat luar sana! haihhh……
ahad minggu sudah, saya ke rumah keluarga pakcik istiadat. mak pakcik istiadat nak buat jamuan untuk member-member sebelah-menyebelah rumah die a.k.a jiran tetangga lar gamaknye ye. lalu, pada pagi tersebut, pakcik istiadat datang menjemput saya.
dipendekkan cerita, saya pon tolon-tolon pakcik istiadat, adek bongsu beliau dan emaknye memasak. untuk rekod, adek badek pakcik istiadat ni semuanya laky. 6 orang semuanye ye. dan untuk rekod jugak, pakcik istiadat saaaaangat pandai masak. jelaslah, saya punya alasan bapak konkrit nak kahwin dengan beliau. [inche paranoid kompom kutuk attitude haku neh. dasar pompuan tak pandai masak. tapi sebuk nak berlaki dengan laky yang terer masak! cit podah! kan? kan? kan inche paranoid kan?].
kami selesai masak-masak dalam kul 1 cenggitu. pastu makan tengah hari. pastu saya bercadang untuk rehat-rehat manja jap sementara menanti orang datang. nanti nak tolon mak pakcik istiadat saya tuh serve makanan yang banyak jenis tu pulak kan. memandangkan saya betul-betul letih, saya mintak permission pakcik istiadat untuk rehat kat bilik die memandangkan saya segan nak lepak ala-ala santai kat ruang tamu. rumah die kan raaamai laky. saya pesan kat pakcik istiadat untuk call saya if tetamu dah sampai. sebaik je dapat berbaring-baring manja, saya pun TER-lelap. indah lelapku…
TAK LAMA lepas ter-lelap tuh, saya rasa sejuk yang amat sangat. saya mengesat mata dengan gaya yang comel dan manja. saya dapat dengar bunyi hujan menitis. em, patut laa sejuk…
“kat mana ni….”
dengan muke yang sepe’et,, saya terkebil-kebil tengok kiri kanan. persekitaran saya agak malap. lambat baru saya perasan lokasi saya. pastu saya carik tepon kat tepi bantal. saya tengok jam.
6.20…
what? what?? no! no! tak percayanye!!! tak nak percaya!!
saya terkulat-kulat habis. saya es-em-es pakcik istiadat, marah-marah sebab tak kejutkan saya. pakcik istiadat jawab dengan saaaaaaaangaaaat sempoi…
“mak kata takpe kalau tak kejut”
cis. cis. cis. asbestos bin hampagas betul beliau neh!
hati yang marah saya biarkan sejuk sendiri. dengan muka yang habis confident, saya keluar dari bilik. saya tengok pakcik istiadat dengan mak-nye sedang enak-enak nonton tv. saya datang dekat.
“orang dah balik ye cik..” soal saya sekadar nak tunjukkan saya ada kat situ.
“aik… da bangun…” macam haram kan ayat pakcik istiadat!
saya rasa macam nak hambek tv tuh taruh kat kepala die. tapi, saya senyum nipis jek. dan, mak pakcik istiadat ponn senyum. ish la! tak suke lar dengan senyum-senyum cenggitu. hish laa! macam nak ketuk muka sendiri dengan tutup piuk lar plak kan!
ahad minggu sudah, saya ke rumah keluarga pakcik istiadat. mak pakcik istiadat nak buat jamuan untuk member-member sebelah-menyebelah rumah die a.k.a jiran tetangga lar gamaknye ye. lalu, pada pagi tersebut, pakcik istiadat datang menjemput saya.
dipendekkan cerita, saya pon tolon-tolon pakcik istiadat, adek bongsu beliau dan emaknye memasak. untuk rekod, adek badek pakcik istiadat ni semuanya laky. 6 orang semuanye ye. dan untuk rekod jugak, pakcik istiadat saaaaangat pandai masak. jelaslah, saya punya alasan bapak konkrit nak kahwin dengan beliau. [inche paranoid kompom kutuk attitude haku neh. dasar pompuan tak pandai masak. tapi sebuk nak berlaki dengan laky yang terer masak! cit podah! kan? kan? kan inche paranoid kan?].
kami selesai masak-masak dalam kul 1 cenggitu. pastu makan tengah hari. pastu saya bercadang untuk rehat-rehat manja jap sementara menanti orang datang. nanti nak tolon mak pakcik istiadat saya tuh serve makanan yang banyak jenis tu pulak kan. memandangkan saya betul-betul letih, saya mintak permission pakcik istiadat untuk rehat kat bilik die memandangkan saya segan nak lepak ala-ala santai kat ruang tamu. rumah die kan raaamai laky. saya pesan kat pakcik istiadat untuk call saya if tetamu dah sampai. sebaik je dapat berbaring-baring manja, saya pun TER-lelap. indah lelapku…
TAK LAMA lepas ter-lelap tuh, saya rasa sejuk yang amat sangat. saya mengesat mata dengan gaya yang comel dan manja. saya dapat dengar bunyi hujan menitis. em, patut laa sejuk…
“kat mana ni….”
dengan muke yang sepe’et,, saya terkebil-kebil tengok kiri kanan. persekitaran saya agak malap. lambat baru saya perasan lokasi saya. pastu saya carik tepon kat tepi bantal. saya tengok jam.
6.20…
what? what?? no! no! tak percayanye!!! tak nak percaya!!
saya terkulat-kulat habis. saya es-em-es pakcik istiadat, marah-marah sebab tak kejutkan saya. pakcik istiadat jawab dengan saaaaaaaangaaaat sempoi…
“mak kata takpe kalau tak kejut”
cis. cis. cis. asbestos bin hampagas betul beliau neh!
hati yang marah saya biarkan sejuk sendiri. dengan muka yang habis confident, saya keluar dari bilik. saya tengok pakcik istiadat dengan mak-nye sedang enak-enak nonton tv. saya datang dekat.
“orang dah balik ye cik..” soal saya sekadar nak tunjukkan saya ada kat situ.
“aik… da bangun…” macam haram kan ayat pakcik istiadat!
saya rasa macam nak hambek tv tuh taruh kat kepala die. tapi, saya senyum nipis jek. dan, mak pakcik istiadat ponn senyum. ish la! tak suke lar dengan senyum-senyum cenggitu. hish laa! macam nak ketuk muka sendiri dengan tutup piuk lar plak kan!
2 comments:
memalukan! haahahah
hujan laaa...
sedap benor tidonye...
adehh!
Post a Comment